चेह-यावर मुखवटा लावून आयुष्य हे जगतोय..

                    चेह-यावर मुखवटा लावून आयुष्य हे जगतोय..  

उसण्या आनंदावर खोटं खोटं हसतोय..

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..  

प्रेम काय माहित कसं असतं..? कसं दिसतं..? 

भुलून गोड शब्दांना प्रेम समजुन मिरवतोय.. 

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..  

 

बाबांची इभ्रत, समाजाची भीती

एक पोकळ नातं आयुष्यभर झेलतोय..  

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..  

वळीवाच्या पावसाला श्रावण सरी समजतोय..  

मन वेडपिसं होउन त्यात ओलचिम्ब भिजतंय..  

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय.. 

माझेच प्रश्न माझीच उत्तरं, मीच साधन मीच साध्य.. 

कळतंय सारं पण वळत मात्र काहीच नाहीये.. 

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय.. 

बंदिस्त पिंज-यालाच आकाश समजतोय..  

क्षितिज माझं त्याच्यापलिकडे आहे हे सोयिस्करपणे विसरलोय..

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..  

जगाला सांगतोय मी आनंदात लोळतोय..  

आत मात्र रोज़ रडतोय, कुढतोय, संपतोय..  

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय.. 

कठ्पुतळीचा खेळ आता आयुष्य हे झालंय..

जो जसा नाचवेल मी तसा नाचतोय..  

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय.. 

स्वत:लाच फसवन्याची आता सवय इतकी झालीये.. 

की आरसाही बघताना भीती मला वाटतेय..

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..  

आयुष्य हे असंच जाणार, फसवणूक स्वत:ची कधीच नाही संपणार..

हातावरील रेषांच्या लांबीत सुख माझं मोजतोय..  

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय.. 

 

जगाच्या या रहाटगाडग्यात एक " सोंगाड्या ".. म्हणून जगतोय ..

आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..  

 

पण , 

एकदा तरी मनाशी प्रामाणिक मला राहायचंय.. 

काचेसारख पारदर्शक त्याला सुद्धा करायचंय..

माझ्या हक्काचा माझ्या वाटणीचा एक श्वास मला घ्यायचाय..

एक दिवस का होईना पण स्वत:साठी जगायचंय..

आज आता ह्या क्षणापासून सुरुवात मी करतोय.. 

आणि खरं सांगू का अंतरंगी स्वर्गच अनुभवतोय..